Het tragische nieuws over Freek Rikkerink van Suzan & Freek maakte diepe indruk. De muzikant kreeg te horen dat hij lijdt aan uitgezaaide longkanker, en dat hij vroegtijdig zal komen te overlijden.
Ondanks deze heftige diagnose koos het duo ervoor om tóch weer op te treden. Hun moedige terugkeer op de Nederlandse festivalpodia wordt massaal toegejuicht door het publiek.
Freek grijpt die momenten ook aan om het publiek toe te spreken met persoonlijke boodschappen. Maar niet iedereen kan zich vinden in de emotionele lading die dat met zich meebrengt. René van der Gijp is daar opvallend kritisch over.
Van ontroering naar ongemak
Aanvankelijk voelde René van der Gijp veel ontroering bij het nieuws over Freeks ziekte. Maar inmiddels bekijkt hij het met andere ogen.
Tijdens een aflevering van de podcast KieftJansenEgmondGijp laat hij weten: “Kijk, ik vind: op een gegeven moment ben ik ontroerd en op een gegeven moment ontroert het me nog maar een beetje en dan op een gegeven moment gaat het op m’n lachspieren werken, weet je.
Heb jij dat ook? Dat heb ik bij Suzan & Freek.” Die emotionele wendingen, waarbij Freek op het podium levenslessen deelt met het publiek, doen hem steeds minder.
Festivalspeech van Freek roept vragen op
Tijdens een optreden in Heerlen riep Freek het publiek op om het leven meer te vieren en niet te blijven hangen in sleur. Zijn boodschap: “Niemand weet wat morgen brengt.
Dus ga op reis, zeg die baan op en laat diegene waar je van houdt, weten ‘ik hou van jou’.” Voor velen is dit een krachtige en inspirerende oproep, zeker gezien zijn situatie.
Toch roept die uitspraak bij René van der Gijp vooral weerstand op. Volgens hem klinkt het misschien mooi op een festivalweide, maar mist het realiteitszin.
“Dan denk ik: ja, er zijn ook mensen die drie jaar bezig zijn om een baan te krijgen, die hebben hem eindelijk en die horen dan Freek hahahahahahah…”
Kritiek op volwassen idolatrie
Wat René vooral opvalt, is hoe zelfs volwassenen zich laten meeslepen in het moment. Hij zegt daarover: “Ik begrijp dat daar meisjes van 14 in het publiek staan die met tranen in hun ogen staan. Dat begrijp ik.
Maar ik begrijp niet dat volwassen mensen als Patty Brard en Ronald Molendijk aan zo’n tafel ook gaan zeggen van: ‘Zo zie je maar dat het leven in één keer…’” Volgens hem is het niet nodig om van elke gebeurtenis een drama te maken.
Dat je leeft met de wetenschap dat het ooit eindigt, moet je juist in staat stellen om dingen in perspectief te zien.
René blijft nuchter: geen melodrama graag
Zelf blijft René nuchter onder het hele gebeuren. Hij haalt ook andere voorbeelden aan om zijn punt kracht bij te zetten: “Of je nou 380 duizend boekjes verkoopt… Er zijn er ook die er 30 miljoen hebben verkocht…”
Daarmee wil hij duidelijk maken dat het leven niet altijd groots en meeslepend hoeft te zijn om betekenis te hebben. Volgens hem is het juist belangrijk om emoties in balans te houden, zeker als het gaat om publieke figuren en hun persoonlijke verhalen.
“Dan denk ik bij mezelf: die kinderen snap ik wel bij Suzan & Freek, maar ik moet wel lachen als die Patty Brard gaat roepen van: ‘Er is nog wel meer in het leven.’” René sluit af met de boodschap dat een beetje relativering geen kwaad kan.
Waar veel mensen hun emoties de vrije loop laten, kiest hij liever voor een nuchtere en soms zelfs ironische blik op het leven.
