Voor zanger Mart Hoogkamer blijft het gemis van zijn vader een open wond. De band is al jaren ingewikkeld, maar nu Mart zelf vader is geworden, voelen de barsten in die relatie zwaarder dan ooit.
In een openhartig interview met Weekend spreekt Mart over de pijn die zich blijft opstapelen. Vooral nu zijn vader niet alleen uit zijn leven, maar ook uit dat van zijn kleindochter is verdwenen.
“Hij heeft mijn dochtertje maar één keer gezien. En dat deed hij onder invloed. Weet je hoeveel pijn dat doet? Nou, dat doet écht pijn.”
De pijn van gemis wordt alleen maar groter
De afstand tussen Mart en zijn vader is niet iets van de laatste maanden. Toch komt het gemis extra hard binnen nu hij zelf vader is.
“Je wordt ouder en dan ga je toch anders naar het leven kijken,” vertelt Mart. De zanger heeft het gevoel dat zijn vader alleen langskwam omdat het ‘moest’.
Niet vanuit liefde, maar uit een soort verplichting. Die ene ontmoeting voelde voor Mart niet oprecht. “Het voelde voor mij alsof hij alleen maar wilde laten zien: ik kom langs omdat het móet, omdat het nu eenmaal mijn kleindochter is. Je gaat dan wel anders naar het leven kijken.”
Emoties die blijven opbouwen
Mart legt uit dat hij en zijn vader al acht à negen maanden geen goed contact meer hebben. En dat vreet aan hem. De emoties stapelen zich op, net als eerder, toen hij negen maanden volledig uit de roulatie was.
“Ik liep mezelf voorbij en luisterde niet meer naar de mensen die dicht bij me staan en van me houden,” blikt hij terug. Mart kreeg te maken met een zware depressie, gevolgd door een burn-out.
“Ik zocht hulp bij een psycholoog om mijn verhaal te kunnen delen.” Die periode liet diepe sporen na en toont hoe zwaar de impact van familieproblemen kan zijn op zijn mentale gezondheid.
Liefde voor zijn vader blijft, ondanks alles
Hoewel de afstand tussen hen groot is, blijft de liefde voor zijn vader bestaan. Mart zoekt naar verklaringen voor zijn verdriet.
“Deze vraag raakt me ook… Kijk, voor mij is mijn vader een man geweest die me op jonge leeftijd heeft gepusht om te worden wie ik nu ben. Het was hem zelf namelijk niet gelukt zanger te worden.
Maar hij heeft het niet altijd goed met me aangepakt.” Een pijnlijk moment herinnert Mart zich nog goed: zijn vader kwam onder invloed thuis, probeerde koffie te drinken om ‘helderder’ te worden, maar Mart rook de drank. “Weet je wat het is, hij voelt ook dat hij gefaald heeft hè.”
Schaamte en de verkeerde keuzes
De schaamte van zijn vader voelt Mart haarfijn aan. “Het is ook gewoon schaamte: dat is gewoon één. Het liefst had hij gezegd: ‘Ik lig met koorts op bed’.
Want hij durft dan eigenlijk niet te komen.” De afstand lijkt mede veroorzaakt te worden door de keuzes die zijn vader maakt. “Hij kiest een verkeerd pad met de verkeerde mensen.
En zo verlies je elkaar uit het oog.” Mart spreekt uit ervaring en weet hoe lastig het is om de controle over je leven te houden als emoties je overspoelen.
Zijn moeder en oma zijn zijn steunpilaren
Gelukkig staat Mart er niet alleen voor. “Mijn moeder en oma, dat zijn mijn allessies,” zegt hij vol liefde. Zij waren er altijd, ook in zijn donkerste momenten.
Mart ziet grote verschillen tussen zijn moederlijke en vaderlijke familie. “Als je naar de andere kant van mijn familie gaat kijken, zie je wel dat daar andere normen en waarden gelden.
Ik kijk zoals mijn moeder en mijn oma, en zo hoort het ook te zijn. Je hoort elkaar te steunen als familie.” De waarde van oprechte steun en familiebanden is voor Mart duidelijker dan ooit.
De deur staat nog steeds op een kier
Ondanks alles houdt Mart hoop op herstel van het contact. “Mijn deur staat zéker open. Alleen moeten er eerst bepaalde dingen écht veranderen.
En we moeten heel goed praten samen, als vader en zoon.” Respect staat voorop, ook als de wonden diep zijn. “Maar ik hoop wel dat mijn vader zich kan inbeelden hoe ik me voel.
En wat hij me nu aandoet. Niet eens voor mijzelf, want ik ken dit van hem. Voor mij is hij er nooit geweest. Ik heb inmiddels een dikke laag eelt op mijn hart als het om mijn vader gaat.”
Voor zijn dochter wil hij duidelijkheid
Wat Mart vooral duidelijk wil maken, is dat hij dit niet voor zichzelf doet, maar voor zijn dochter. Hij wil haar een andere ervaring bieden dan hij zelf heeft gehad.
“Ik wil dat hij er voor zijn kleinkinderen is: ook voor mijn broertjes’ dochtertje.” Maar als dat niet lukt, ziet Mart geen andere uitweg. “Als blijkt dat dat niet kan, dan moeten we, hoe pijnlijk het ook is, afstand nemen.
Hoeveel je ook van elkaar houdt.” Het zijn woorden die getuigen van pijn, maar ook van volwassenheid en verantwoordelijkheidsgevoel.
