Anouk bewees opnieuw waarom ze tot de grootste artiesten van Nederland behoort. Tijdens haar optreden in de Ziggo Dome verraste de Haagse rockzangeres niet alleen met haar indrukwekkende stem, maar ook met een stortvloed aan grappen, openhartige momenten en herkenbare hits die het publiek moeiteloos meezong. Het concert liet zien hoe ze haar rauwe rockstijl combineert met een ongefilterde persoonlijkheid, die je zowel laat lachen als ontroert.
Een onconventionele start vol humor
Waar veel artiesten direct hun eerste nummer inzetten, koos Anouk voor een andere aanpak. Gehuld in een oversized wit T-shirt strompelde ze het podium op, alsof ze onderweg was naar de supermarkt. Nog voor er een toon werd gezongen, stelde ze haar bandleden één voor één voor. “Ik vergeet dat normaal altijd en dan bedank ik ze pas een dag later via WhatsApp. Als een loser,” grapte ze. Die eigenzinnigheid werd meteen beloond met lachsalvo’s uit de zaal.
Astma, leeftijd en een vleugje zelfspot
Hoewel ze al jaren kampt met astma, maakte Anouk duidelijk dat ze zich niet laat tegenhouden. Tussen het zingen door haalde ze haar keel schrapend aan, maar ze hield haar energie vast. Ze speelde met het idee dat ze soms misschien een “Justin Timberlakeje” zou doen, verwijzend naar de kritiek die de Amerikaanse zanger onlangs kreeg omdat hij tijdens optredens nauwelijks live zong. De zelfspot leverde haar opnieuw luid gelach en applaus op.
Van gospels tot vulva-grappen
Het concert kreeg al snel een verrassende wending toen Anouk samen met haar achtergrondzangeressen, onder wie Shirma Rouse, een krachtige gospelsong inzette. “Zij kunnen mij er helemaal uitzingen, rechtstreeks terug naar m’n moeders baarmoeder,” zei ze met een knipoog. Niet veel later maakte ze zelfs luchtige grappen met een Zweedse fan over haar vulva – een typisch Anouk-moment waar je óf om lacht, óf je wenkbrauwen bij optrekt.
Terug naar haar rockroots
Waar ze tijdens eerdere optredens koos voor ingetogen samenwerkingen, zoals met het Metropole Orkest, bracht ze dit keer de rauwe energie terug die haar eind jaren negentig groot maakte. Zware gitaarriffs, elektrische solo’s en de energie van haar innerlijke rockchick domineerden de avond. Klassiekers als Lost, Girl, One word en Michel werden luidkeels meegezongen, waarbij de zaal tijdens Michel zelfs muisstil werd – tot enkele aanwezigen de stilte verstoorden met de beruchte ‘Dutch disease’: kletsen tijdens de muziek.
Nieuwe muziek en kwetsbaarheid
Naast de nostalgie kregen fans ook nieuw materiaal voorgeschoteld. Nummers van haar recente album Set this song on fire kwamen krachtig tot leven, al eisten ze veel van haar stem. “Waarom schrijf ik dit soort fucking nummers?”, riep ze lachend nadat ze haar stembanden had getest met het intense Losing my mind. Naarmate de avond vorderde, moest ze enkele nummers van de setlist schrappen omdat haar stem het niet helemaal toeliet.
Een onverwacht einde
In plaats van af te sluiten met haar allergrootste hit Nobody’s wife, koos Anouk ervoor om het slot over te laten aan haar band. De muzikanten bewezen in topvorm te zijn en leverden een energieke toegift die het publiek alsnog op de stoelen kreeg. Een officieel afscheid kwam er niet meer, maar dat was nauwelijks nodig. Anouk had al zoveel verteld, gelachen en gedeeld dat je het gevoel kreeg een avond lang dicht bij haar te zijn geweest.
De kracht van Anouk blijft uniek
Het optreden in de Ziggo Dome liet zien dat Anouk geen artiest is die zich in een hokje laat plaatsen. Ze beweegt vrij tussen rock, soul en gospel en weet haar publiek telkens opnieuw te verrassen. Juist de combinatie van haar kwetsbaarheid, humor en muzikale kracht maakt haar optredens onvergetelijk. Het was geen foutloos concert, maar wel een avond waarin je werd herinnerd waarom ze nog altijd een icoon is.
